9:11 AM მოთხრობები | |
| პაშა- _უი შეგჭამა ნადირმა, ქვე რავა მიიზლაზნება ეს შეჩვენებული! გგასწი, გასწი, თორემ მგლებს მივცემ შენს თავს! _მუუუ. _,,მუ” შენ და დოზანა! ისე ზმუი, თითქოს გესმოდეს ჩემი ლაპარაკი! _მუუუ. _აი, შენ ერთი სახრე! (სოფლის შარაზე ყმაწვილი ქალი გამოჩნდება) _გამარჯობა, პაშა ბებო! _ვისი ხარ, ბოშუნა? _ლამარას შვილიშვილი ვარ. _უი დამიდგა თვალები. მოდი, ერთი კარგად ჩაგკოცნო (ლოშნის) ქვე რავა დამშვენებულხარ! (ისევ ლოშნის. გოგო ცდილობს, მალულად მოიწმინდოს ლოყები) _გმადლობთ, როგორ ბრძანდებით? _აბა, როგორ ვიქნები, ბეჩა, მარტო ქალი?! (გადამრევენ ესენი! რაფერ დატანტალებენ, არ რცხვენიათ არაფრის! აბა ჩემ დროს ქალი კანჭს როგორ გამოაჩენდა შიშვლად! ისე, კაი ფერხორციანია ეს დალოცვილი! დაუდგათ თვალები ამ ვაჟებს! ჻ქვე რამ გამოასუნელათ, მარტო ჭამასმაზე არიან გადასულები, დალევენ-დათვრებიან, დალევენ-დათვრებიან, კიდევ დალევენ და ქვე კი არ იღლებიან საქონლები) _მუუუ. _აი კიდევ ერთი სახრე და რამდენსაც დაიზმუვლებ, იმდენს გითავაზებ მაგ გამხმარ ზურგზე! _მუუუ. _პაშა ბებო! პაშა ბებო! მოდი, ერთი, დაგვლოცე ბიჭები. _დაიწყეთ დილიდან? ჻ქვე სად შეგიძლიათ მაგდენი, თქვე შეჩვენებულებო, ან ეგ სანახშო მაინც დაასვენეთ, ან თქვენი თავები, ან ხალხი მოასვენეთ, რომ ზრიალებთ დილას-საღამოს მაგ ბირჯაზე. _რა იყო შე ქალო, დაგვწყევლე-მეთქი, კი არ მითქვამს. _ნეტა რას ჯიგჯიგობთ, ბეჩა, ცოტა საქმე გაქვთ გასაკეთებელი? გადით, გაერეკეთ სათიბებში, საქონლებო! _რაღც ვერა ხარ გუნებაზე, პაშა ბებო. _თქვენი შემყურე რის გუნებაზე ვიქნები. _პაშა ბებო, ჰოდა საღამოს შინ გესტუმრებით, გავიგეთ კარგი ღვინო აქვსო. _აბა კი, თქვე უსაქმურებო, თქვენთვის გავაფუჭებ ზუსტად მაგ ღვინოს. _რატო? აღარ გვეტყვი, ბიჭუნებოო? თქვენს გახარებას, ერთი აი, იმ ბაღში თითო-თითო ცელი მოუსვითო? _ოო, შენ რა მაიმუნი ხარ, ვინც არ გიცნობს... _კარგი ერთი, რა... აბა, საღამოს დაგველოდე და გასტაგუნა შევუბეროთ. _ქვე სადღა შემიძლია, ბეჩა, მაგდენი. _შეგიძლია, ბებო, შეგიძლია, ჩვენი გულისთვის შეძლებ. (რა ეშველებათ, ბეჩა, ორასი წელი ხო არ ვიცოცხლებ, აკორდეონი გაწელეო, რო გაიძახიან, კი არავის უნდა, რომ ისწავლოს დაკვრა, ეს ბოშუნებიც დადიან აღმა-დაღმა და არაფერი აინტერესებთ, მარტო ხორცები აქვთ გადმოყრილი და გონიათ, აღიზიანებენ მაგ ბიჭებს, არადა რა იციან, ქალი რაც უპრო დაფარული დაიარება, მით უფრო საინტერესოა). . . . გუშინდელი დღესავით ახსოვს პაშას თავისი ყმაწვილქალობა. ააფსუს, პაშა! რა გოგო იყო! რომ დაჯდებოდა სანახშოზე, ხალხი გაისუსებოდა. მერე, რომ გაწელავდა გარმონს და შემოსძახებდა ლამაზად სიმღერას... აფსუს, პაშა! ისე მღეროდა, აკორდეონის ხმა და პაშას სიმღერა მთელს სოფელში ისმოდა. პირსაც ფართოდ აღებდა, რომ ხმა უფრო უკეთ ამოსვლოდა და, რაც მთავარია, თავისი ოქროს კბილები გამოეჩინა. თან თავს იწონებდა, თან ვაჟებს აკვირდებოდა-რამდენს მოვხიბლავ, აბაო?. მართლაც მომხიბვლელი ქალი იყო პაშა, წუნს ვერავინ მოუნახავდა, მტხოვნელიც ბევრი ჰყავდა და მაჭანკალიც, მაგრამ ყველას უარით ისტუმრებდა , თეთრ რაშზე ამხედრებულ მზეჭაბუკს თუ ელოდა, მაგრამ დიდხანს მოუწია ლოდინი და დარჩა ასე... ან მარტო სიმღერა ერჩივნა, ან მარტო გარმონის წელვა და იჯდა და ღიღინებდა დაუღალავად, მღეროდა და მღეროდა. მერე სიმღერა გახურდებოდა, იქვე დიდი კოცონი დაინთებოდა, გვერდით ოციანი მოიხდებოდა, ჭიქები ლამაზად აწკრიალდებოდა, განსხვავებულები შეივსებოდა, მერე ,,გასტაგუნა” ატყდებოდა და სხვა ლამაზი გოგოებიც მოიწონებდნენ თავს ლამაზი ცეკვით და გრძელი ნაწნავებით. მერე ვაჟებიც აწრიალდებოდნენ, აზრიალდებოდნენ და ერთმანეთს ეცილებოდნენ ყმაწვილქალების მოხიბვლაში. . . . _ პაშა ბებო! პაშა ბებო! _ მოდი, ბეჩა, რომელი ხარ? _ მარი ვარ. _ მარი? _ კი, ვენერასი. _ უი, ბეჩა, ქვე რავა დაქალებულხარ. მოდი, გაკოცო ბება! (ლოშნის. გოგო ჩუმად იწმენდს ლოყას) _ რძე გაქვთ, პაშა ბებო? _ კი, ბეჩა, რავა არ მაქვს, სანამ დამაკდება, მანმადე არ გამოვლევთ რძეს, მარა, მე მგონი, მაკეთ არის ეს სამგლე.ბბება, რა ხდება ქალაქში? მმარტო ზაფხულობით რომ მოდიხართ, შეიძლება ასე? _ ისეთი არაფერი, ქალაქის გადახურვას აპირებენ. _ გაჩერდი, ბება, რაფერ უნდა გადახურონ მაგხელა ქალაქი, ბეჩა? _რა ვიცი აბა, ბებო. ამბობენ, წელს ძალინ სიცხეები იქნება და უნდა გადავხუროთო.. _უი, ბეჩა, გადამრევს ეს ხალხი. _ ჰო, აბა, ბებო, მეცნიერების ამბავი ხომ იცი, რას აღარ მოიგონებენ. . . . ხან დაუწევდა ხმას, ხან აუწევდა, მაგრამ ძველებურად აღარ აღებდა პირს. ისე კი ცდილობდა მოხდენილად ემღერა და დაეკრა. ჲუწინდებურად ომახიანად აღარ გამოსდიოდა ,,გასტაგუნა’’, მაგრამ მაინც არ აკლდა ახალგაზრდების ყურადღება. ღვინოც კარგი ქონდა, საჭმელიც და გულიც კეთილი, სტუმარიც უყვარდა და მასპინძლობაც, ჰოდა, რომ ჩააჟინდნენ ყმაწვილები, მოვალთო, ცდილობდა, ლაზათიანი მასპინძლობა გაეწია მათთვის. ახალგაზრდობაშიც უყვარდა სტუმარი, მაგრამ ზომიერად. ყველაფერში ზომიერი იყო. სახელიც კარგი ჰქონდა და ქალური დაფასებაც არ აკლდა, მაგრამ თავის პატიოსნებას ერთხელ კინაღამ ერთი ხელის მოსმით გამოეთხოვა. ერთ ნისლიან დღეს, მოსაღამოებულზე, ერთი ახოვანი კაცი მიადგა მის სახლს. პაშა თავის გამხმარ ტახტზე წამოწოლილიყო და ძილ-ბურანში წასულს ელეთ-მელეთი დაემართა. ჯერ ყრუ ფეხის ხმა მოესმა, მძიმედ რომ მიიწევდა მისკენ ჩაბნელებულ ოთახში, შემდეგ მიაყურადა, ოღონდ ლოგინიდან არ წამოწეულა, გასუსული იწვა. ის ახოვანი კი მასპინძელივით იქცეოდა. კარადა გამოაღო, დოქით ღვინო იპოვა, ერთი ჩაუკიდა, ყველი და პური დააყოლა, მერე ბუხარს შეშა მიამატა და გაემართა პაშას ტახტისკენ. მძიმე დრაგები გაიხადა, იქვე, კართან მიყარა და პაშას მოურიდებლად მიუწვა გვერდით. ო, ღმერთო დიდებულო, აი სასწაული! თითქოს აუხდა პაშას ოცნება და ვისაც ელოდა, სწორედ ის გამოეცხადა, აი, ის თეთერ ცხენზე ამხედრებული მზეჭაბუკი. მაგრამ მზეჭაბუკი არც კი მიალერსებია ვნებით ანთებულ და ჯერ კიდევ ყმაწვილ პაშას_ დაწვა თუ არა, ხვრინვა ამოუშვა კარგად შეზარხოშებულმა. პაშამ არ დააყოვნა, ფითილს მოუკიდა და... მერე მოხდა, რაც მოხდა. და რა მოხდა? რამე უნდა მომხდარიყო? აბა, პაშა ის ქალი იყო, ასე ადვილად რომ დათმობდა თავის უმანკოებას? თუმცა კაცს არც კი უცდია მისთვის უმწიკვლობის წართმევა, მაგრამ დაინახა თუ არა შავი მურთხი მახო პაშამ, აი, მაშინ დაადგა კაცს შავი დღე. სანამ გამოფხიზლდა და გამოერკვა საცოდავი, მანმადე აჯდა ზემოდან გაფარჩხული პაშა და ისე დაუნდობლად უბარტყუნებდა და აკაწრავდა სახეს. კაცი ვერაფრით მიხვდა , რა ხდებოდა მის თავს და ნაბეგვი და დაკაწრულდასისხლიანებული ისე გაიძურწა გარეთ, უკან არ მოუხედავს, ოღონდ ახლა გადამარჩინე, ღმერთო, და მეტი არაფერი მინდაო. პაშამ ერთი-ორი წყევლაც დაადევნა, მაგრამ წყევლას ჩიოდა? მარტო იმას ვერ მიმხვდარიყო იმ ნისლიან სარღამოს, რომ თვითონ იყო დაუპატიჟებელი სტუმარი. როცა გამოერკვა და მიხვდა, დიდიხანს იდგა ერთ ადგილზე, რადგანაც ვერც გზას ვერ ხედავდა და ვერც ვინმე სულიერს. იდგა და ელოდა, როდის გადავიდოდა ნისლი, რომ ისევ სხვისი კარი არ შეეღო და მთლად არ დაეღუპა თავი. მაგრამ ჭორიკანა სოფელს რას გამოაპარებდი... იმ ნისლიან დღეს თუ არავის დაუნახავს ეს ამბავი, სამაგიეროდ ყველას და ყველაფერს ყურები ქონდა გამოსხმული, გამოაბეს ამ ამბავს ათასნაირი კუდი და ლამის იმ უწყინარ კაცსაც და ამ პატიოსან ქალსაც მოსჭრეს თავი ლინჩის წესით. უი თქვე შეჩვენებულებოო, (თქვა ამის გამგონე პაშამ), რაა, ბეჩა, ეს ამბავი ასე რომ მიქციეთო, რომ დაგიფარავთ ეგ ჯიშიანი ფეხები შავი ჩითის კაბებით და დაიარებით პატიოსნების სამოსში გამოწყობილები,არ ამაჭიკჭიკოთ ზოგიერთებმა თორემ მერე ნახავთ, ვის მოეჭრება თავიო. მაშინ კი მიჩუმდა სოფელი და ყველაფერი დაივიწყა. სამაგიეროდ პაშას ახსოვდა რამდენიმე გულისტკენა, მაგრამ იმ ცუდს კარგიც ხომ ერია... ჰოდა, იმას ვამბობდი, რომ უყვარდა პაშას მხიარულება და სტუმრები და იმ სიბერეშიც კი მოულხინა ახალგაზრდებთან. _ ეჰ, ბება, თქვენ რა გითხარით! არ დამაბრუნეთ ნახევარი საუკუნით ქალი?! _ აკი აღარ შემიძლია დაკვრაო? _ ქვე სადღა შემიძლია, მაგრამ მაინც მოვილხინე, ბეჩა. _ აბა, ჩვენ წავალთ, ბებო. _ კაი, ბება, კაი. ოღონდ არ დაგავიწყდეთ, რასაც დამპირდით! ხომ გახსოვთ, ჯაგლაგებო, თუ დაგავიწყდათ უკვე სათიბები? _ არა შე ქალო, რას ქვია დაგვავიწყდა. _ მაშინ, ბება, აგერ ეს დოქუნა გაიყოლეთ სანახშოზე, ხომ ვიცი, აწრიალდებით, აასე არ დადგებით თქვენ, მოისურვებთ ვინმეს ქვევრის მოხდას და მერე მე დამაბრალებთ ყველაფერს. ა, წაიღეთ და თან ორი ვედრო კოდუნა მომიჩანჩალეთ, თქვე ნადირებო, და ქვე დამეძინება ტკბილად. პაშას თხოვნა შეუსრულეს ბიჭებმა, მერე ბარბაცით გაიარა ეზო, თვალი გადაავლო კარ-მიდამოს, ერთი ბოსელშიც შეიხედა მოხუცმა, რბილად მოუსვა ხელი გაბერილმუცელზე თავის საქონელს, მერე ხუმრობით მიაწყევლა, შეგჭამა ნადირმაო, ძროხამაც თითქოს გაიგო პატრონის ნათქვამი და –მუუო-, ხარი მინდა, ხარიო. არ მიღალატო, იცოდეო, თითქოს ხვეწნით უთხრა ბებომ. იმანაც თითქოს გაიგო და ისევ –მუუო. მერე ბებომ რქებში მოჰკიდა ხელი, ოდნავ მიიზიდა და ჩაიხუტა, შუბლზე აკოცა, შემდეგ შებრუნდა სიმთვრალეშეპარული მოხუცი, წელში ოდნავ მოხრილი, მოღუნული ჯოხით ხელში, და წაჩანჩალდა მოკლე ნაბიჯებით თავისი ქოხისკენ. მშვიდად დაეძინა იმ მშვიდ საღამოს. ეძინა სოფელს. მხოლოდ ჭრიჭინებისა და ჭოტის ხმა ისმოდა ირგვლივ. და კიდევ არ ეძინა სანახშოს. ახალგაზრდები ტკბილად ღიღინებდნენ იმ ლამაზად დაღამებულ ღამეს. საამოდ ხვდებოდა ყურს მათი ღიღინი, სოფელს გულზე მალამოდ ედებოდა. სოფელს უყვარდა ზაფხული და ხალხმრავლობა, ზამთარი კი არ უყვარდა. არც პაშას უყვარდა ზამთარი, დიდი და დაუმთავრებელი, ადრე შემოდგომაზე რომ იწყებოდა და გვიან გაზაფხულზე მთავრდებოდა იმ მთის სოფელში. მერე კი, რომ გაიკრიფებოდა ხალხი ქალაქში და დარჩებოდა პაშა მარტო რამდენიმე გლეხთან ერთად, ერთი ვაი და ვუი ჰქონდათ, ქვე როდის გადაივლის ეს ზამთარი და როდის მოგვივლენ ქალაქელებიო, უი, ბეჩა, ქვე დამლაპარაკებელი არავინა გვყავსო, მერე დაიღალებოდნენ ერთსა და იმავეს ლაპარაკით და ის დღემოკლეც წამოადგებოდათ თავისი სუსხიანი ნისლით. გაეშურებოდნენ თავ_თავიანთ ქოხებში და შეიყუჟებოდნენ ბეღურებივით, რომლებიც არასოდეს ტოვებდნენ თავის ბუდეს, დაწვებოდნენ და დაიძინებდნენ იმ იმედით, რომ მეორე დღეს, მესმე მოჰყვებოდა, მესამეს_მეოთხე და ასე როგორმე შეასხამდნენ ხორცს იმ გამხდარ, გახუნებულ ზამთარს, დიდი სიხარულით, რომ ისევ მოვიდოდა გაზაფხული, ჩვეულ კალაპოტში ჩადგებოდა ყველაფერი და ის დალოცვილი სოფელიც ისევ აჟრიამულდებოდა By TaRaKaaNnaa )) | |
|
| |
| სულ კომენტარები: 0 | |