-შენ? ამ კითხვაში გაოცება და უხერხულობა ერთად იკითხებოდა,იქედან კი მომღიმარი სახე შესცქეროდა გოგონას
-შეგიძლია შემოხვიდე- ღიმილი ისევ დათამაშებდა სახეზე
გოგონა გონს მოეგო და ნელი ნაბიჯებით წავიდა წინ, ყავა მაგიდაზე დადგა და მაგიდასთან აესვეტა, ხმას ვერ იღებდა, არ იცოდა რა ეთქვა, ისევ ბიჭმა განაგრძო, დაუსერიოზულდა ,თუმცა სიამოვნება მაინც ამოიკითხებოდა მის ლამაზ სახეზე
-თუ შეიძლება თქვენი სახელი?-წინა შეხვედრიდან ახსოვდა, მაგარამ მაინც უნდა მასთვის ეკითხა
-მარი
-სასიამოვნოა, მე ალექსანდრე მქვია
-ჩემთვისაც
გოგონამ თავი დახარა, თვალებით ერთ წერტილს აკვირდებოდა, ალექსანდრემ ისევ განაგრძო
-ძალიან კარგი, მე შენი უფროსი ვარ, მემგონი შენი მოვალეობები იცი, ყავისთვის გმადლობთ
-შემიძლია წავიდე?
-არა... უცებ მოუჭრა
გაკვირვებისგან გოგონამ ინსტიქტურად თავი აწია
-კიდევ გნებავთ რამე??
-კი, შენ.
- უკაცრავად?-ალექსანდრე გაიღიმა და უცოდველი სახე მიიღო, თითქოს ამ სიტყვებს სულ სხვა მნიშვნელობა ჰქონდა
-არა, ტყუილად გაგიხარდა, წარმოთქვა ცინიკურად- მე იმის თქმა მინდოდა რომ შენი დახმარება მჭირდება
გოგონას არ ესიამოვნა ეს პასუხა“ თავი ვინ გონია ამ იდიოტს“ გაიფიქრა თავისთვის, თავი შეიკავა რომ უხეშად არ ეპასუხა, დღეს პირველი დღე იყო და არ პირველივე დღეს გაეგდოთ, ეს ხომ მისი მარცხი იქნებოდა, ჯერ საკუთარ თავთან მერე ცხოვრებასთან,უნდა შეძლოს და დაძლიოს ყველა სირთულო, ტუ საჭირო იქნება ასეთი „ტიპებიც“უნდა აიტანოს, „ასეთია ცხოვრება ჩემო მარიამ“ უთხრა საკუთარ თავს
-არც მე მიმიცია სხვა მნიშვნელობა, წარმოთქვა მშვიდად- და რა გნებავთ?
უფროსმა პაუზა გააკეთა, თითქოს ფიქრობდა რა ეთქვა
-რა და აი იმ ყუტს ხედავ?
მარიმ თვალი მის მზერას გააყოლა და მუყაოს ყუთი დაინახა, საკმაოდ დიდი იყო
-იმ ყუთში საქაღალდეებია, ყველა მათგანი წლების მიხედვით დამილაგე
მარის თვალები გაუფართოვდა,“ ახლა მესმის კონკიასი“ მოაგონდა ბავშობის დროინდელი ზღაპარი, ყუთი დიდი იყო, მასში მინიმუმ 100 საქაღალდე იქნებოდა, ამას შუა ღამემდე ვერ დაამთავრებდა, უსიამოვნოდ შეიშმუშნა, საცოდავი თვალებით უყურებდა ყუთს.
ალექსანდრემ გოგონას სახეს რომ შეხედა მაშინვე მიხვდა რასაც ფიქრობდა და სახეზე სიამოვნება აღებეჭდა, რატომღაც მოწონდა ამ გოგონას რომ აბრაზებდა.
-კარგი_თქვა საცოდავად და ყუთისკენ წავიდა, მიუახლოვდა და მის ასღებად დაიხარა, ყუთი იმხელა იყო ხელები ძლივს შემოაწვდინა, მთელი ძალით სცადა და ყუთი ადგილიდან დაძრა, ის იყო უნდა გასწორებულიყო რომ, ყუთის სიმძიმემ გადაწონა და ყუტზე ზემოდან გაწვა,, ეს მოქმედება და ალექსანდრეს გულიანი გადახარხარება ერთი იყო... მარი სასწრაფოდ გასწორდა, თავს საშინლად გრძნობდა, რცხვენოდა და თან ბრაზობდა, ალექსანრდეს ამ მოურიდებელ გადახარხარებაზე, -„ სპეციალურად გამიკეთა, ხომ იცოდა რომ ამხელა ყუთს ვერ ავწევდი, ნამდვილი იდიოტია,ყველაფერს აკეთებს რომ დამამციროს“ -ამ ფიქრებიდან ისევ ალექსანრემ გამოაფხიზლა
- მაპატიე! -აშკარა იყო რომ ეს“ მაპატიე“ გულწრფელად არ იყო ნათქვამი, ამან კიდევ მეტად გააბრაზა გოგონა
-თქვენ, თქვენ ...-არ იცოდა რა ეთქვა_ თქვენ ეს სპეციალურად გააკეთეთ, გინდოდათ ჩემთვის დაგეცინათ, ნამდვილი იდიოტი ხართ- ვეღარ მოითმინა
უცებ ალექსანრეს სახის გამომეტყველება შეიცვალა, წამში დასერიოზულდა და დაიწყო
-მემგონი ზედმეტი მოგდით, მის ხმაში აშკარა სიბრაზე იგრძნობოდა- ხომ არ გავიწყდებათ რომ ჩემი მდივანი ხართ და რასაც მე გეტყვით ის უნდა გააკეთოთ, თუ მუშაობა გინდათ ბრძანებას დაემორჩილეთ-დაასრულა ალექსანდრემ, მარიმ თავი სევ დახარა, მოუღუშა, პატარა ბავშვივით იყო, რომელიც დეამ ცუდი საქციელის გამო დასაჯა,
-ხო მაგარამ, ხომ შეგეძლოთ დამხმარებოდით მაინც?!- ეს სიტყვები იმდენად რბილად და ნაზად წარმოთქვა რომ ალექსანრემ იმ მომენტში თავი უკანასკნელ არამზადად იგრძნო,“ რას ესრჩოდა, რატომ ვუთხარი ასეთი სიტყვები, მე ხომ სულაც არ ვარ ასეთი მკაცრი“- ეუბნებოდა საკუთარ თავს
- მაპატიე, მოდი დაგეხმარები- ალექსანდრე წამოდგა და ყუთისკენ წავიდა, მარიმ ჩუმად გააყოლა თვალი, აკვირდებოდა მის ყოველ მოძრაობას, საკმაოდ მაღალი და მოქნილი სხეული ჰქონდა, ჩაიხარა და მისი ძლიერი მკლავები მოხვია ყუთს, წამში აწია, თითქოს შიგნით არაფერი ყოფილიყოს და ეს ყუთი გრამებს იწონიდეს, მარის ყოველთვის მოწონდა ძლიერი მამაკაცები, ნუ არა მარტო ძალით, არამედ შინაგანადაც, რატომღაც დარწმუნებული იყო რომ ალექსანდრე ზუსტად ასეთი მამაკაცი იყო, ალექსანდრე კარს მიუახლოვდა და გაჩერდა, მარი მონუსხულივით უყურებდა და არ ინძრეოდა, ალექსმა უკან გამოიხედა, მარის ამ დაჟინებულ მზერას რომ წააწყდა გაეცინა
- იქნებ კარი გამიღოთ? თუ არ შეწუხდებით
-კი, კი, ახლავე- მარი მასინვე კარებს მივარდა და ფართოდ გამოაღო, ლექსადრემ ყუთი მარის მაგოდასთან დადო,
- იცი რაა?!შეგიძლია ხვალ დაამთავო ეს საქმე, მე არ მეჩქარება- ისეთი ღიმილი აჩუქა გოგონას რომ უბრალოდ უგულო უნდა ყოფილიყავი რომ არ მოგწონებოდადა შენთვის პულსი არ აეჩქარებინა, მარიმ კმაყოფილებით დაუკრა თავი
- კარგით როგორც გინდათ!
-მე ჩემ კაბინეტში შევალ.... ალექსანდრემ კარი შეაღო ამ დროს უკნიდან ხმა მოესმა
-ისე მე ამს დღესაც მოვასწრებდი! თავი შემოატრიალა და მარის ამაჱ გამომეტყველებას წააწყდა
- ეჭვიც არ მეპარება- კიდევ ერთხელ გაუღიმა და კარიგაიხურა
მთელი დღე, 6 საათამდე ამ საქაღალდეებს აწყობდა, თითქმის ნახევარი გააკეთა, თან გულში რმერთს მადლობას ეუბნებოდა რომ ალექსანდრემ ორი დღე მიცა თორემ ამს ერთ დღეში ნამდვილად ვერ დაასრულებდა.
დღეც დასრულდა, ყველაფერმა მშვიდობიანად ჩაიარა, მხოლოდ რამოდენიმე სატელოფონო ზარი იყო, თუ საქაღალდეებს არ ჩავთვლით დიდად არც გადაღლიდა ეს სამუშაო. საათს დახედა, უკვე ექვსი იყო, უცებ ტელეფონმა მესიჯის მოსვლა ამცნობა
„ გამარჯობა ზეციერო ანგელოზო, ჩემთვის დედამიწაზე ჩამოსულო, მხოლოდ იმისთვის რომ ჩემთის სიყვარული გესწავლებინა და გაგებედნიერებინე, შენ ჩემი ბედი ხარ, მე შენი, მე და შენ ერთნი ვართ და ერთმანეთის ნახევრები, მე და შენ არ არსებობს, არსებობს მხოლოდ ჩევნ, შენ ჩემი სიცოცხლის ელექ ხარ, ის მზე ხარ რომელიც მარტო მე მათბობს და ის ჰაერი რომლითაც მარტო მე ვსუნთქავარ , შენ მე მჭირდები რომ ვიარსებო, ჩევნ განუყოფლები ვართ, ამ ცხოვრებაშიც, ამის შემდეგ ცხოვრებაშიც, მერე იმის შემდეგ ცხოვრებაში. იცოდე ჩემო ზეციურო ანგელოზო, ჩემთვის დედამიწაზე ჩამოსულო, მე შენ არაამქვეყნიური სიყვარულით მიყვარხარ, მე ისე მიყვარხარ როგორც უნდა მიყვარდეს ანგელოზი, ეს სიყვარული უსასრულობაზე დიდია“- სახე უბრწყინავდა სიხარულისგან, არ ჭირდებოდა სახელის წაკითხვა ისედაც იცოდა ვინ იყო, ასეთს სიტყვებს ხომ მარტო ის ეუბნება, სხვა ამ ქვეყნად, ამ სამყაროში არავის არ შეუძლია ასეთი სიყვარული, როგორც მის მაქსიმეს, როგორ უყვარდა, ხანადახან თავისი თავის უკვირდა“ ნუთუ შეიძლება ადამიანს ამხელა სიყვარული შეეძლოს“ მას ხომ მაქსიმეს ყველაფერი უყვარდა, ის ხომ უნაკლო იყო, ამ ადამიანმა მოახერხა და შეცვალა მარიამის შენაგანი სამყარო,მიში შეხედულება სიყვარულზე, მან ასწავლა თუ როგორია როცა გიყვარს, როცა შეყვარებული გქვია, როცა მისი სუნთქვა და სიცოცხლე შენი სუნთქვა და სიცოცხლეცაა, ზუსტაც სასიცოცხლო საშვალება იყო მარიამისთვის მაქსიმე, ის იყო ვინ მას აკავებდა დედამიწაზე, არა გრავიტაცია არამედ მაქსიმე.

ბავშვებო, კრიტიკას მივიღებ, რადგან ამ თავით არც მე ვარ კმაყოფილი, ძალიან სწრაფად დავწერე, არ მეცალა :)))