პარასკევი. სიხარულით ავდეგი ვისაუზმე ჩავიცვი და სკოლისკენ გავეშურე მშვენიერი დღე იყო. კარგად ასე ვთქვათ მოვილხინეთ მასწავლებლებს სად ეცალათ ჩვენთვის ჩვენც ვხალისობდით. აი ასე თამაშთამაშით გავიდა პარასკევიც და დაიწყო ნანატრი ზაფხული ხვალ კი ექსკურსია გვქონდა სვანეთში იქ ლაშქრობაშიც უნდა წავსულიყავით მოკლედ მაგარი იქნებოდა.

საღამო იყო, ციოდა. . . სახლში მარტო ვიყავი ძალიან ცუდად ვგრძნობდი თავს, მგონი სიცხეც მქონდა, ცოტა ხანში მოვიდა ალეკო. ჩვენ უაზროდ ვიჯექით და ვლაპარაკობდით. მალე ტელეფონმა დარეკა. ავიღე ყურმილი

ნიამ. დიდი სიხარულით დაიწყო მზადება სკოლისთვის.როცა სკოლაში შევიდა საბა შემოეგებება.
-როგორ ხარ პატარა ლამაზმანო?(საბა)
-კარგად,ჯელტმენო შენ?(ნია)
-ოჰ კარგად მოგიფიქრებია ჯელტმენო.(საბა)
-საბა, რაგაც უნდა გითხრა.(ნია)

ახლა რასაც გეტყვით ამაზე ძალიან ვნერვიულობ. ჩემი კლასელები წავიდნენ შატალოზე, ყველას უთხრეს 5 ბავშვის გარდა ამის შესახებ და მათ შორის მეც ვიყავი. ჩვეულებრივ ორშაბათს მივედი სკოლაში. არავინ იყო, გამიკვირდა მაგრამ მერე ვიფიქრე რომ ჯერ ადრეა და მოვლენ თქო, მაგრამ კლასში მხოლოდ 4 ბავშვი შემოვიდა. ყველას ძალიან გვეწყინა, ნუ წარმოიდგინეთ რომ 26 ბავშვიდან 5 ბავშვს ასე გამოტოვებ. იმ დღეს მასწავლებლები მიხვდნენ რომ შატალოზე წავიდოდნენ, რადგანაც ამდენი ბავშვი აკლდა, თუმცა ჩვენ გაკვეთილები მაინც ჩაგვიტარდა. სკოლის შემდეგ კი სახლში წამოვედი, წამოვწექი და გავიფიქრე: რა დავაშავე ასეთი თითქოს ყველა უგულველმყოფს, არავინ მელაპარაკება,

უცქირა საკუთარ გამომეტყველებას სარკეში. უშნოა, ულაზათო და ჩვეულებრივი. იმდენად ჩვეულებრივი, რომ ის ვერც კი შეიმჩნევს, ვერც აღმოაჩენს...
ცხვირზე უფრო უმუქდება ჭორფლი, თმაც ჯიუტი და არ დამყოლი გახდა, ვერაფერი მოუხერხა, ხელებიც კი თითქმის ზომაზე მეტად დაგრძელებია. უცბად მოშორდა სარკეს. ეს კიდევ არ არის ყველაფერი. კოჭებს ზემოთ ოდნავ აცდენია ფერშეცვლილი ჯინსები, ცდილობს რაც შეიძლება ჩაჩაჩულად ჩაიცვას, მაინც ვერ დააგრძელა, ლანჩა გაცვეთია ფეხსაცმელს. ლანჩა გაცვეთია ფეხსაცმელს. კიდევ კარგი ზემოდან ჯერ კიდევ შეეხვდება, ძირები ხომ არ ჩანს, ფეხის სისველეს მოითმენს, გაუძლებს.

გამახსენდა ის წამები როცა ნოე გავიცანი,და ჯრუანტელმა სასიამოვნოდ დამიარა,ნოეეს ჩმს საქციელზე გულიანად გაეცინა და მისი ვნებიანი ტუჩები შეეხო ჩემს ბაგეებს,მერე კი მოწყდა და მითხრა -ისევ ისეტი პატარა გოგონა ხარ რომელიც ყოველ ჩემს შეხებაზე ტრტის -ეს ყოველტვის ასე იქნება ნოო -იმედია... ეს სიტყვები გულზე ცუდად მომხვდა თუმცა არ შევიმჩნიე,ძირს ჩავედით და დავუბრუნდით ბავშვებს რომლებიც დივანზე იყვნენ მოკალათებულნი,ლიზიკო ანდრიას მარჯვნივ იყო და მის კალტაში ჩაედო ტავი,ანაც ასე იყო ოღონდ მარცხენა მხარეს. -ისევ ისეტი პატარები არიან როგორც ადრე -მართალი ხარ ლელ,ისინი ყოველთვის ასე იქნებიან,აი ნახავ -ნოე ჩვენზე ბედნიერი ადამიანები არ არსეებობენ იცი?ისინი ჩვენი სიმდიდრეები არიან რომელიც ღმერთმა გვარგუნა და უნდა გავუფრთხილდეთ,მეშინია იმის წარმოდგენისაც კი თუ რა მოხდება რომელიმე მათგანს რომ რარაც მოუვიდეს.. -არაფერი არ მოუვათ ლელ..

24 წლის ბიჭმა რომელსაც თავი მატარებლიდან გაყოფილი ჰქონდა დაიძახა: მამი ნახე ხეები უკან-უკან მიდიან ! - მამას გაეღიმა. იქვე, შეყვარებული წყვილი გაკვირვებული უყურებდა ბიჭის ასეთ ქცევას. ბიჭმა ისევ დაიძახა..

ო,მან გაუკეთა მასს 1000 ქაღალდის წერო და აჩუქა სამახსოვროდ.ამ დროს იგი მუშაობდა უბრალო დაწესებულებაში,არ უბრწყინავდა მომავალი მაგრამ ისინი იყვნენ ძალიან ბედნიერები მანამ სანამ გოგონამ არ გაუმჟღავნა რომ მიდიოდა პარიზში სამუდამოდ..

- დროა საშიში ისტორიები მოვყვეთ – თქვა კელიმ და ცეცხლს ხელები მიუშვირა გასათბობად.
- ხომ ხედავ შენს ისტორიებზე აღარც გვეცინება – გაეხუმრა კრისი.
- ვიცი და ამიტომაც აღარ გიყვებით ხოლმე, ახლა თქვენ მოიფიქრეთ რამე.

ლუსი
გრძელი, ქერა თმები და დიდი ცისფერი თვალებით ლუსი სხვებისგან ძალიან განსხვავდებოდა, იგი ძალიან ლამაზი ბავშვი იყო, თითქოს ამ