1:40 PM პოეზია | |
ფრთხილად დავაბიჯებდი, მიწას რომ არ სტკენოდა. სიტყვებს ციმციმ ვზომავდი, მავანს რომ არ სწყენოდა. ჩემს წილ საგზალს ვტოვებდი, სხვას რომ მეტი ჰქონოდა... სულ არ გავიცინებდი, მას ეცინა ოღონდაც. ზეცას თვალს ვარიდებდი, უფლის მუდამ მრცხვენოდა, მარად ჩრდილში ვიდექი, ციოდა თუ ცხელოდა... მაგრამ მაინც ვერ ავცდი ხვედრს, მწარეს და სევდიანს, სიკეთეც და სიავეც, იღბალი და ბედია. მიწას მაინც ეტკინა... მავანს მაინც ეწყინა, ვიღაც მუდამ ცდილობდა, გულზე მწარედ ეპწკინა... ხო და ასე... ცხოვრება სულ ერთ წამში გავიდა, მგონი დღესაც არ ვიცი, ვინა ვარ და რა მინდა.
| |
|
| |
| სულ კომენტარები: 0 | |