3:41 PM სინათლე | |
ჩვეულებრივი ბავშვი ვიყავი, სკოლაში კარგად ვსწავლობდი, მშობლებსაც ვუჯერებდი, მაგრამ ბედი ცოტა უცნაურად მომექცა, ყველაფერი 9წლის ასაკში დაიწყოო. ბავშვები ეზოში ბურთს ვთამაშობდით. – მეც მესროლეთ ბურთი მეც მინდა, მეც – ჰა მიდი დაეწიეე ბურთის დასაჭერად გავიქეცი, ბურთი გზაზე გადავარდა და მეც გავეკიდე, ამ დროს მოსახვევიდან მანქანა გამოვარდა და დამეტაკა, წავიქეცი, ხალხი ჩემს ირგვლივ შეიკრიბა, მათი ხმა მესმოდა, მაგრამ მე ვერ ვლაპარაკობდი ვერც ვინძრეოდი. – ნამი, ნამი – სასწრაფოში დარეკეთ დროზეე – ცოცხალია სუნთქავს, იმედია გადარჩებაა – ვინმემ მისი მშობლების ნომერი იცით? – ჩვენ ვიცით მისი ამხანაგები ვართ – მშობლებთან დარეკეთ სასწრაფო მოვიდა და სავადმყოფოში წამიყვანა, საოპერაციოში შემიყვანეს და მერე არაფელი აღარ მახსოვს. გონს პალატაში მოვედი – ვაიმეე როგორ არის ჩემი გოგონაა? რა დაემართა? ექიმოო ხო იცოცხლებს? – ოპერაციამ წარმატებით ჩაიარაა, ნამი იცოცხლებს თუმცა დაბრმავდა, ძალიან ვწუხვარ – ჩემი საბრალოო გოგონაა – თვალებზე სახვევი რატომ მიკეთიაა – სახვევის მოხსნა დავიწყე – ახლავე მომაშორეთ - რაც შემეძლო ბოლო ხმაზე ვყვირე. უკვე ვხვდებოდი რაც დამემართა – ნუ გეშინია საყვარელოო მთლიანად რომ გამოკეთდები მოგხსნიან - მიპასუხა კატიმ (დედაჩემს ასე ერქვა) – ხო ყველაფერი კარგად იქნებაა - გამოექომაგა მამაჩემიც ამის შემდეგ გავითიშე და ორი დღის განმავლობაში ასე გათიშული ვიყავიი. სიმართლე მხოლოდ ერთი კვირის შემდეგ მითხრეს, ამასთან შეგუება ძალიან გამიჭირდა(მიუხედავად იმისა რომ ვიცოდი ესე რო მოხდებოდა). სახლში ჩავიკეტე და აღარსად გავდიოდიი ასე გაგრძელდაა ათი წელი, მერე ყველაფერს შევეგუეეე. თავიდან სადმე რომ მივდიოდი ყოველთვის ვიღაც მიმყვებოდა, ყველაფერში ვიღაც მეხმარებოდა, ერთი წლის შემდეგ თითქმის ყველაფერს დამოუკიდებლად ვაკეთებდი. ერთხელ სასეირნოდ გავედიი. მიყვარდა სეირნობა მიუხედავად იმისა რომ ვერაფელს ვხედავდიი. – დე ცოტას გავისეირნებ და მოვალ – კარგი საყვარელოო, ფრთხილად იყავი – კარგი, მიყვარხარ - ლოყაზე ვაკოცე და წამოვედი ქუჩაში მივაბიჯებდი, სიო ნაზად მელამუნებოდა. ყურში ჩამჩურჩულებდა, წყნარად და ნაზად ღიღინებდა. ეს მსიამოვნებდა და იმ მომენტში საოცრად ამაყი გავხდი, ყველფერი დამავიწყდა, აღარავის და აღარაფლის ხმა აღარ მესმოდა. სრულ ჰარმონიაში გადავეშვი, მაგრამ ვინ მაცადა, ვიღაც შემეჯახა და წავიქეცი ჩემი ჰარმონიაც დავკარგე. – უკაცრავად დიდი ბოდიში ძალით არ მინდოდა - მიპასუხა ვიღაც ბიჭმა და ფეხზე წამომაყენა – არაუშავს ყველაფერი რიგზეა – ძალიანაც კარგი. მე რიკი მქვია თქვენ? – ნამი – სასიამოვნოა - ჩემთვისაც – ლამაზი სახელია – ვიცი - რიკიმ გაიცინა – საიდან? – მე ხომ ყველაფერი ვიცი – მაშინ ისიც გეცოდინება რომ ძალიან ლამაზი ხარ – აი ეგ არ ვიცოდი – აკი ყველაფერი ვიციო - გამეცინა - შეიძლება სადმე დაგპატიჟო – არ ვიცი – ესეიგი თანახმა ხარ – არ ვიცი მეთქი – ძალიან რომ გთხოვო – კარგი ხო დამპატიჟე რიკი ძალიან საყვარელი ბიჭი იყო. ამდენი ხნის მანძილზე პირველად გამამხიარულა ადამიანმა ასე. მასთან თავს კარგად ვგრძნობდიი. იმ დღის მერე რიკის ხშირად ვხვდებოდი, დღის უმეტეს ნაწლის ერთად ვადარებდიტ, მართალია, სულ რაღაც ერთი თვის გაცნობილი მყავდა, მაგრამ მან ჩემს გულში საკმაოდ დიდი ადგილი დაიკავა . – როგორ ხარ? - როგორც ყოველთვის მყუდროება დამირღვია მერიმ – მშვენივრად – და ეს რიკის დამსახურებაა – გარკვეულწილად – გარკვეულწილად კი არა შენ რიკი გიყვარს - ყველაფერს მიხვდა – რა? საიდან მოიტანე ეგ სისულელე? - უარყოფა ვცადე, თუმცა არ გამომივიდა – აღიარე რომ გიყვარს. მე ვერ მომატყუებ. უმეტეს დროს მასთან ატარებ, თუ მასთან არ ხარ სულ მასზე ფიქრობ, ბედნიერი ხარ და აბა რა დავარქვა ამ გრძნობას – შენ რა იცი მე რაზე ვფიქრობ, და რაც გინდა ის დაარქვი ოღონდ სიყვარული არა – ნამიი, რიკი მოვიდა შენთან - საუბარი შეგვაწყვეტინა დედაჩემმა – აი ჯერ არ გათენებულა და უკვე მოგაკითხა, ვერანაირად ვერ დამარწმუნებთ რომ ერთმანეთი არ გიყვართ - მერის კომენტარს ყურადღება აღარ მივაქციე და დედაჩემს გავძახეე – დეე რიკი ჩემს ოთახში შემოუშვი – კარგი – გამარჯობა როგორ ხარ ლამაზო? შენ მერი? - ორივენი კარგად ვართ. კარგი მე წავალ მარტო დაგტოვებთ, დროებით - ნამი არ გინდა სადმე წავიდეთ? რაღაც მაქ შენთვის სათქმელი - რავე წავიდეთ - მაშინ აქვე ერტი მყუდრო ადგილი ვიცი მე და რიკი ქვევით ჩვედით - დეე მე და რიკი გავალთ და მალე მოვალთ - კარგი საყვარელო რიკიმ გარეთ გამიყვანა - სად მივდივართ - აქვე ახლოს პატარა ტყე ვიცი, როცა სიმშვიდე მინდა იქ მივდივარ ხოლმე. მგზავრობამ ცოტა დამღალა. მართალია ვერაფერს ვხდედავდი, მაგრამ ვგრძნბდი რომ ძლიან ლამაზი ადგილი უნდა ყოფილიყო - აი მოვედით, ახლა პატარა ბილიკს გავუყვებით და ტყის შუაგულში მივალთ ტყეში შევედით, ცოტა ვიარეტ შემდეგ გავჩერდიტ - რატო გავერდით? - უკვე მოვედით - რიკიმ პატარა ქვაზე დამსვა - ნამი არ ვიცი საიდან უნდა დავიწყოო, მაგრამ ახლა მხოლოდ ერთი რამ ვიცი და აქ იმ ერთი რამის სათქმელად მოგიყვანე - რის სათქმელად? - ცოტა არ იყოს მიჭირს ამის თქმა, მაგრამ აუცილებლად უნდა გითხრა. ნამი იცი ძალიან ძალიან მიყვარხარ, ჩემი ცხოვრება და ერთადერთი სიყვარული ხარ - ამ სიტყვებმა დამაბნია, არ ვიცოდი მასაც თუ ვუყვარდი, სიტყვეს ვერ ვალაგებდი, ვფიქრობდი რა მეთქვა, თავიდან ბიფიქრე მეტქი ჯერ არ გავუმხელ მეც რომ მიყვარსთქო მაგრამ თავი ვეღარ შევიკავე და ვიყვირე. მეც მეც უზომოდ მიყვარხარ - რიკი მომეხვია და მაკოცა | |
|
| |
| სულ კომენტარები: 0 | |