დიდი სიყვარული არ გამქრალა,
უბრალოდ ცხოვრებამ ბოროტად გაიხუმრა,
ფერად ყვავილებს ფერი ეცვალა
ზაფხულის ცხელი დღე ზამთარმა შეცვალა.
ერთმანეთი ისევ ენატრებათ,
ისევ განიცდიან, ისევ სტკივათ,
თანდათან დარდებს დარდები ემატება
ყველაფერი შეცვალა იმ ერთმა სიტყვამ..
ვერ გაიგო ვერცერთმა რა მოხდა,
ის უკან მოუხედავად წავიდა,
მას შემდეგ ცოტა დრო მაგრამ იმათთვის
თითქმის ერთი საუკუნე გავიდა..
გავიდა დრო და ორივე ისევ,
იღლება ერთმანეთზე ოცნებით ფიქრით
გულები უდიდეს სიყვარულს იტევს,
უყვართ ერთმანეთი მზემდე, მზის იქით.
ორივეს აცოცხლებს ისევ მოგონება,
ფიქრებში იხატება მათი მონატრება,
ცხოვრებამ ორივე რამდენჯერ დატანჯა,
რამდენჯერ ისინი შავთეთრი დახატა,
ფერადი დღე იყო და უცებ დაღამდა,
თითქოს ყველაფერი იმ ღამით დამთავრდა,
მზემ არ გაიღიმა და ცრემლი დაღვარა,
მთვარემ სხივები ღრუბლებში დამალა,
უცებ დამთავრდა ბედნიერი დღეები,
უცებ შეიცვალა ლამაზი ფერები,
აღარ ეფერება ერთმანეთს ხელები,
თურმე რა სწრაფად გასულა თვეები...
ისევ მწუხარება, ისევ ცრემლები,
შემოგომამაც დაკარგა ელფერი,
ვარდების ნაცვლად ისევ ეკლები,
ისევ შრიალებენ მწუხარედ ვერხვები,
ჰაერში გაიფანტა ბედნიერება
მხოლოდ სევდა და მოგონება დარჩა,
ლამაზ მოგონებას ცრემლები ერევა,
მათი სიყვარული ვერ გადარჩაა,
ვერ ახდა მათი ლამაზი ოცნება,
ასეთი სასტიკი აღმოჩნდა ცხოვრება,
დრომ არ აპატია არცერთი შეცდომა,
ჭრილობა გულში ჯერამც ვერ შეხორცდა.
ორივე მათგანი ერთმანეთს ნატრობს,
ორივე ერთმანეთის დანახვას ლამობს,
გული და გონება სხვადასხვას ამბობს
წარსულზე ფიქრები ორივეს ათბობს,
რაც მეტი დრო გადის გულები წამობს,
ბევრი შურიანი ხალხი კი ხარობს,
ბევრს სურს ამ სიყვარულს რაიმე ავნოს,
დღითიდღე ორივეს ცრემლები ათოვს,
ცრემლებს მონატრება სახეზე ახმობს,
მერე მოგონება საერთოდ აშრობს,
გონიათ სიყვარული გაქრა და ამ დროს,
გულშია, მარცხნივ, ძალიან ახლოს,
სიშორე სიყვარულს ჩანს რომ ვერ აქრობს
ის შორსაც რომ იყოს უღვინოდ ათრობს,
ტკივილმა გული ორ ნაწილად გაყო,
ორივეს უწევს რომ ბევრი რამ დათმოს..
ჯობს მოკვდე, ვიდრე იცხოვრო უიმედოდ,
ასე სიცოცხლეს აზრი ეკარგება,
ორივე ხვდება რომ ამ ქვეყნად უმიზეზოდ
არასდროს, არავის, არავინ ენატრება.
რაც მეტი დრო გადის ორივე ხვდება
რომ მათი გულები თანდათან კვდება,
რომ სიყვარული არასდროს ქრება,
წარსული ყოველთვის დარჩება სევდად..
მოვიდა ზამთარი მზე კი გაიპარა
გულის ტკივილმა მაინც არ გაიარა,
აღარც მთვარე და აღარც ვარსკვლავები,
იმედით აღსავსე დარჩა თვალები,
აღარც დღე, აღარც ღამე და აღარც მზე,
აღარც სიხარული აღარც გრძნობები,
გავა დრო და ამ სევდიან ამბავზე
იტყვიან შემოდგომის მწუხარე ფოთლები..
უდიდეს სიყვარულს რაღაც ხელს უშლის,
მას წვიმის წვეთებიც სიმღერას უძღვნის,
უიმედოა უკვე თვალებიც
მათში ჩაქსოვილა მთელი ეს დარდები,
მათ თითქოს დრო ბოლო წუთებსღა უთვლის,
ისევ მარტოობა შრიალებს სულში
ხანდახან ორივეს აზრები უვლის
რომ გაყინულ მიწას ჩაეკრან გულში,
ცხოვრება საქანელას მოგაგონებს,
რომელიც არ აგიშვებს ღრუბლებამდე,
რამდენი ხანიც არ უნდა ცხოვრობდე
არც მიწაზე დაგანარცხებს ბოლომდე,
ასევე ცხოვრება ისეთი კიბეა,
სადაც გამუდმებით მოგიწევს ასვლა,
როდესაც თავში აღარ გაქვს იდეა,
იქიდან იწყება დროის ათვლა,
როცა ერთად ყოფნა უკვე ოცნებაა,
ყველაფრის მიზეზი კი განშორებაა,
ცრემლები იქ უკვე ამაო გოდებაა
რადგან ცხოვრება უბრალოდ ცხოვრებაა....
|
