ისევ, მომენატრე რატომღაც…
სევდას უშენობა ათოვდა,
სევდა უშენობით დაქროდა…
თურმე, იმედები არ ქონდა…

ისევ, მომენატრე რატომღაც.
ისევ, ამეშალნენ ფიქრები…
ისევ, უიმედოდ გათოვდა.
ისევ, გამებუტნენ ფიფქები…

ისევ შემოგხედე თვალებში.. 
ისევ ამითრთოლე გული... 
ისევ ჩერდებოდნენ წამები.. 
ისევ მომიწამლე გული.. 
ნეტა არასოდეს მენახე.. 
აღარ დამჩაგრავდა სევდა

დილით ადრიან ტაძარში გოგონა 
ვიხილე სანთელით ხელში
მუხლებზე იდგა გაყინულ ქვაზე 
ცრემლი სდიოდა ორივე თვალზე
ის ჩუმად კვნესოდა იტანჯებოდა
ის ჩურჩულებდა ხატს შესცქეროდა

ნიკო გომელაურის ლექსები

გარეთ გავედი და დავინახე,
ხეზე ფოთლებს თოვლი რომ ათოვს,
შიგნით შემოვედი და შევამჩნიე,
შენი მზერა ჩემს გულს რომ ათბობს

და გამახსენდა ის სიყვარული
ვარდისფერ ცაზე ღრუბელს რომ აქრობს,
აღარ გაგრძელდეს ნეტა ეს წუთი
და შენი მზერა დამრჩეს სულ ახლოს.

მაგრამ ვიცი რომ არ შეჩერდება
ეს მშვენიერი წამი ლამაზი
მაგრამ მე მაინც გამახსენდება
ერთობ მშვენიერ დილის დასაწყის.

"სიყვარულს გაჩუქებ"

"ციმციმი ურჩი."

"ცრემლი"

"ისევ შემოგხედე თვალებში.."

"დილით ადრიან"