გარეთ თოვდა. სკოლის ფანჯრიდან გავყურებდი
უფროსკლასელებს. უცებ ბიჭმა გოგოს ბეჭებში თოვლი ჩააყარა
და ატყდა წივილ-კივილი. ამ ლექსს ვუძღვნი სწორედ იმ ბიჭს,
რომლის არც გვარი ვიცი და არც სახელი...

ჩემო ცავ და ჩემო მიწავ,
მიწავ, ჩემო ტკივილო,
ჩემო ჟღალო მიმინო და
ჩემო ლურჯო ღიღილო...

გადაპენტილა თეთრად მიდამო,
ადგილიც არსად დაუტოვია
და თეთრი ფიფქის თეთრი ლაშქარი
ცას თადარიგში დაუტოვია.

წინაპართა წმინდა სახლი
ველს ყაყაჩოდ დაჰფენია,
“ჯერ ხომ ფეთქავს საქართველოს ცხელი გული,
სვეტიცხოვლის ტაძარში რომ ასვენია.’’

რად დაგავიწყდა ცისკენ ახედვა,
ცაში ყველაფერი ლამაზია...
ღრუბელიც ცაშია ღრუბელი, თორემ
მიწაზე ისიც გუბე და ტალახია...
რად დაგვავიწყდა ცისკენ ახედვა,
ცა გვიმზერს ცისფერი თვალებით...
ცისკენ აიხედე, მიწა გავსებულა
დაღლილი ლაბა-ხარებით!

ყოველ დილით ძილით დაღლილს მზის სხივი
არ მაძლევს მე მოსვენების უფლებას...
გათენება დედამიწის დიდი მზის
ჩემს ცხოვრებას დილიდანვე უძღვება.

შენით თენდება, შენით ღამდება,
ჩემო ძვირფასო დედა!
გთხოვ ,მაპატიე შენი სიცოცხლე
მე თუ ვაქციე ცრემლად

აბა მე ვინ ვარ თუარ დაგლოცეთ
და არ გისურვეთ ღვთიური ძმობა.
ის სიყვარული ყველას აოცებს
თქვენს გულებში რომ წარმოშვა ტრფობა.

მიყვარს, მიყვარს, კიდევ როგორ გითხრათ,
მტკივა, მტკივა, ალბათ რატომ? მკითხავთ...
მკიცხავს, მკიცხავს, სულმთლად ვეღარ მიტანს,
მტკივა, მტკივა, იმიტომ რომ მიყვარს.

რომ მიყურებს მისი მზერა მათრობს,
რომ მიღიმის ეს ღიმილი მატკბობს,
რამეს ამბობს? მისი სიტყვა მადნობს,
სიყვარული მხოლოდ მისგან მაწყობს.

ღამდება..
სადაცაა დღე
ღამეს ასპარეზს დაუთმობს და
თბილისი მთვარის მელანქონიური
ბზინვარებით ვერცხლისფერ ბურუსში
გაეხვევა.